Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia 10.11.2006r. (sygn. akt: I CZ 62/06) przychylił się do wykładni treści art. 26 ust. 1 pkt. 3 ustawy z dnia 28.07.2005r. o kosztach sądowych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) – zwanej dalej Ustawą, polegającej na uznaniu, iż opłata stała pobierana jest niezależnie od tego, czy w toku sprawy o ochronę dóbr osobistych zostały zgłoszone roszczenia majątkowe, czy niemajątkowe.

Z treści art. 26 ust. 1 pkt. 3 Ustawy wprost wynika, że opłatę stałą pobiera się od pozwu o ochronę dóbr osobistych. Ochrona dóbr osobistych, zgodnie z art. 24 k.c. może polegać na roszczeniach o charakterze majątkowym jak i na roszczeniach majątkowych. Z ww. sformułowania przepisu wynika, że opłata stała pobierana jest od każdego pozwu o ochronę dóbr osobistych, niezależnie od tego, czy polega ona na zgłoszeniu roszczeń niemajątkowych jak i majątkowych.

Za takim rozumieniem art. 26 ust. 1 pkt. 3 Ustawy przemawia również wykładnia systemowa. Ustawodawca w art. 26 ust. 1 pkt. 4 i 5 Ustawy wyraźnie wskazał, że opłata stała dotyczy tylko pozwów o ochronę niemajątkowych praw autorskich oraz ochronę niemajątkowych praw wynikających z opatentowania wynalazków. W przypadku dóbr osobistych, których ochrona może wiązać się z roszczeniami majątkowymi i niemajątkowymi ustawodawca nie wspomina o żadnym rozróżnieniu opłaty od pozwu, natomiast, gdy chodzi o prawa autorskie i wynalazcze, to wyraźnie przewiduje, że opłata stała dotyczy tylko pozwów o roszczenia niemajątkowe. Z porówniania powołanych przepisów wynika więc jednoznacznie, że od pozwu o ochrone dóbr osobistych ustawodawca przewidział tylko jedną opłatę stałą niezależnie od tego, czy dochodzi się w tym pozwie roszczeń majątkowych, czy niemajątkowych. Taką możliwość dopuszcza art. 12 Ustawy, który stanowi, że opłatę stałą pobiera się w sprawach o prawa niemajątkowe oraz we wskazanych w Ustawie niektórych sprawach o prawa majątkowe. Wykładnia językowa i systemowa art. 26 Ustawy prowadzi do wniosku, że przepis art. 26 ust. 1 pkt. 3 Ustawy jest takim właśnie przepisem, który ustala stałą opłatę w sprawach majątkowych związanych z ochroną dóbr osobistych.

Wskazanego wniosku nie podważa to, że w art. 26 ust. 1 pkt. 6 Ustawy przewiduje się, że opłatę stałą pobiera sie także w sprawach o inne praw niemajątkowe, co mogłoby sugerować, że cały przepis art. 26 ust. 1 ustawy odnosi się tylko do praw niemajątkowych. Rozumowanie takie można by uznać za poprawne tylko wtedy, gdyby w przypadku spraw o inne prawa niemajątkowe (autorskie i wynikające z patentu), z którymi wiążą sie także roszczenia majątkowe, ustawodawca wyraźnie nie ograniczył opłaty stałej tylko do spraw niemajątkowych. W tej sytuacji uznać trzeba, że gdyby wolą ustawodawcy było ustalenie również w sprawach o ochronę dóbr osobistych opłaty stałej tylko w odniesieniu do roszczeń niemajątkowych, to podobnie jak w przypadku spraw o ochrone praw autorskich, czy ochronę praw wynikających z patentu, dałby temu wyraz w treści przepisu.